Taternik, alpinista, himalaista związany z Klubem Wysokogórskim Gliwice.

Urodził się 28 lutego 1950 roku w Kędzierzynie-Koźlu. Studia ukończył w 1973 r. uzyskując tytuł magistra inżyniera mechanika o specjalności inżynieria jądrowa na Politechnice Śląskiej.

Działalność wspinaczkową rozpoczął w 1968 roku w skałkach Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Od tego samego roku jest członkiem Klubu Wysokogórskiego w Gliwicach.

Działalność tatrzańską zarówno latem, jak i zimą rozpoczął w 1969 roku. Do najlepszych przejść tatrzańskich można zaliczyć: Kazalnica Mięguszowiecka, droga Drosta (II przejście zimowe), 1974; Młynarczyk, nowa droga „Przez Badyl”, lato 1973; Mały Młynarz, nowa droga „Superdirettissima”, lato 1975; Kazalnica Mięguszowiecka – liczne drogi; Mały Młynarz – nowa droga „Wielki Komin”, 1972.

Rok 1972 to początek działalności wspinaczkowej w różnych górach świata: Alpy, Dolomity, Kaukaz, Andy, Pamiro-Ałaj, Pamir, Hindukusz, Himalaje i Karakorum. Do największych osiągnięć wspinaczkowych w górach typu alpejskiego i w górach wysokich można zaliczyć:     Marmolada, południowa ściana, Via dell’ Ideale, zima 1972 (I przejście zimowe);      Eiger, północna ściana, droga klasyczna, zima 1978, 4 dni (wtedy najszybsze przejście w zimie); Cima su Alto drogą Piussiego (I przejście zimowe), luty 1977; Sacharnaja Gołowa (Góry Fańskie), nowa droga południową ścianą, 1600 m, lipiec 1974; Rocchetta Alta di Bosconero, Via Martini (I przejście zimowe) luty 1987; Ninashanca 5611 m (Andy), nowa droga północną ścianą (VI), lipiec 1981; Lhotse (8516 m), wejście na szczyt, październik 1979; Makalu, nowa droga zachodnią ścianą (podczas ataku szczytowego do około 8300 m), 1982; Pik Komunizmu (7495 m), Pamir, II przejście drogi Biezzubkina (6b), lipiec 1980; Thalay Sagar 6990 m (Himalaje Garhwalu) nowa droga północnym filarem, lipiec1984; Pik Rewolucji 6954 m (Pamir), południową ścianą (6a), sierpień 1978.

Za osiągnięcia w alpinizmie został odznaczony dwukrotnie Srebrnym i czterokrotnie Brązowym Medalem Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

Wspinaczkę uprawia cała jego najbliższa rodzina. Żona, Elżbieta Skorek, rozpoczęła działalność wspinaczkową w 1971 roku. Syn, Grzegorz Skorek, był jednym z najlepiej zapowiadających się wspinaczy w Polsce. Zginął w czasie próby poprowadzenia nowej drogi na północnej ścianie Khan Tenri

Córka, Anna Skorek-Osiowska wspina się od 6. roku życia. Pasję po dziadku przejęli również wnukowie: Kacper (urodzony w lipcu 2006) i Jakub, urodzony w lipcu 2008 roku. Chłopcy weszli już zimą na Kozi Wierch, a w sierpniu 2017 weszli na jeden z wierzchołków masywu Monte Rosa, tzn. Punta Gnifetti (4554 m).

Życie zawodowe Janusz Skorka jest związane od 1973 roku z Instytutem Techniki Cieplnej Politechniki Śląskiej. W 1977 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską. W 1994 roku uzyskał stopień naukowy , a w roku 2003 uzyskał tytuł naukowy profesora. Od 2006 roku jest zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego.